Przejdź do głównej zawartości

Blokada twórcza

Napisać coś chciałem, 
Ale nie wiem już co. 
Sam tu się zblokowałem, 
Przekropne jest to. 


Siedzę więc, w biel się gapię 
I tę pustkę wciąż czuję, 
Mówię : Napisz cokolwiek, 
Może się odblokujesz. 


To zacząłem od nowa, 
O tym, że sam nie mogę
Wziąć napisać ni słowa, 
Bo zmęczoną mam głowę.

 
Czuję: Piszę to samo, 
Przeobrażam na nowo, 
Ciągle te same myśli, 
Takie same też słowo.

 
Gadam wciąż o umyśle, 
O swej duszy, radości, 
Motywacji, rozterkach, 
Trochę - kreatywności. 


A tu trzeba dotykać,
Wszystkich naszych sfer życia, 
A nie tylko tych paru, 
To nas ciągnie do życia! 


Życie jest niepokojem,
Jest też smutkiem, depresją,
Także ciągłym rozwojem
I radością nieziemską. 


Jest czymś więcej niż widzisz, 
Niż ktokolwiek by myślał, 
To dlatego tak trudno, 
Jest go dotknąć w tych pismach. 


Biorę życia cząsteczki, 
Całym sobą przeżywam, 
Składam te kawałeczki, 
W jedną całość, masz, trzymaj.

 
Może kiedyś przeczytasz, 
Się uśmiechniesz, rozczulisz, 
Kiedy mnie już nie będzie, 
Pójdziesz, bliskich przytulisz. 


I sam zaczniesz doceniać
W pełni to, co Ci dane, 
Wtedy zacznie się zmieniać, 
To, co myślisz, że stałe. 


Lecz na razie tu siedzę, 
Gapię się w biały ekran. 
Nie wiem co mam napisać, 
Na dziś muszę więc przestać.


Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Cisza

Rozpraszam się. Rozmywam w oceanie zmysłów. Tulony przez ciszę. Próbuję odnaleźć siebie w istnieniu. Bo jeśli to nie Ja, ja nie jestem sobą, czy nikim się staję? Być nikim, jakież to podłe określenie. Odważnym, bezczelnym się lepiej tu żyje. Lecz paradoksalnie to w ciszy jest siła. Cisza potrafi kark ugiąć, duch złamać. Elektryzuje, przeraża i wciąga. W ciszy udaje się przejrzeć zasłonę Co w pustce schowana, porusza coś w duszy. To za nią jest światło.  To za nią trwa burza. Wieczna, elektryczna. Z oddali ją widać. Wyładowania i błyski, jak sztuczne ognie rozpalone o północy w Nowy Rok.  Zbliża się zmiana.  Już czuć, jak pachnie świeżością. Brand new. Wsiadaj i jedź. Siedzę na klifie, na granicy umysłu i patrzę się w pustkę. Fale nieświadomości tłoczą się leniwie, mimowolnie wyznaczając granicę pomiędzy tym, co znane, a tym, czego poznać nie sposób.  Wstaję. Chwiejnym krokiem cofam się powoli. Podchodzę do drzwi. Wyciągam rękę,...
Prześlij komentarz
Czytaj więcej

W którą stronę siejesz wiatr?

Jedno pytanie, nad którym myślę, że warto się zastanowić:  W którą stronę siejesz wiatr?  Właśnie z tej strony powróci do Ciebie burza.  Zastanów się dobrze, gdzie kierujesz swoją uwagę, Na co wykorzystujesz swoją energię.
Prześlij komentarz
Czytaj więcej

Karuzela strachu

 Najpierw okropnie się boisz. Potem bierzesz głęboki wdech. Witasz się z lękiem, opanowujesz Wyciągasz swą rękę i oswajasz nieco.  Nawet się uśmiechasz, choć trochę półgębkiem, Nieśmiało tak jakoś, na wspomnienie przeżyć,  Co z przeszłości wzięte witają cię w progu.  A potem znów jazda, bo zataczasz koło.  Musisz się nauczyć czyszczenia historii. Jak tego nie zrobisz, to skończysz jak derwisz. Wirując jak Wszechświat,  Strachem pochłonięty. 
Prześlij komentarz
Czytaj więcej